Matata’dan dun sabah ayrildik. Yagmurlu ve ruzgarli bir geceden sonra gul yuzunu gosteren gunes cok guzel manzaralar sunacagini vadediyordu daha dogarken. Matata kampindaki komsularimizdan sahil yolundan Gisbon’a gidersek muhtesem Pasifik manzaralari gorecegimizi ogrensek de hizlica adalari birlestiren feribota ulasmak niyetindeyiz. Buralara daha sonra gelmeyi planladik, o gelisimize sakladik sahilden turu ve hatta gunesi ilk goren burnu ziyaretimizi.

Mercimegimizin kenarina kurdugumuz yarim cadirimizi hizlica toplayip,herkese hoscakal deyip, 10bck gibi dustuk yola. Burnumuzu Rotorua’ya cevirdik, geldigimizi sulfur kokusundan anlariz nasilsa diye. Sagli sollu muhtesem ciftlik alanlari uzaniyor. Koyunlari sanki tek tek yapistirmislar yesil alanlarin ustune, esit dagitilmis gibi. Yesil olmayan 1metrekare alan yok. Yol tek gidis tek donus, ara ara gecme seritleri geliyor. Dememisler ki surayi da istimlak edip yola katalim, yol 3 serit olsun. Her yer ciftlik!

Yola cikisimizdan yarim saat kadar sonra Waikato’dan gecerken insanlarin toplandigi, cokca arabanin park ettigi bir yer dikkatimizi cekiyor. Sirtinda domuzla kosan birini de gorunce durmaktan kendimizi alamiyoruz. Herkes pek bir neseli, gule eglene, sirtinda domuzla kosan adama bakiyor. Kalabaligin arasina karisiyoruz, gunluk gazete, fotograf cekmek lazim. Bu sekilde sakalasiyorlar benimle.

Geleneksel domuz avi yarismasi, her yil bu zamanda gerceklestiriliyor. “Barbeku ve icki icin bahanemiz iste” diyor sohbet ettigim ciftci. “benim icin her gun tatil zaten de digerleri icin yarinin tatil olmasi iyi oldu” diye ekliyor, 4 gune uzayan uzun hafta sonunu kastederek.
Yarisma soyle gerceklesiyor. Once avlaniyorlar gidip, avladiklari domuzlar tartiliyor ve etiketleniyor. En buyugunu vuran kazaniyor. Bir de ek olarak kosma etabi var. Baslangic noktasindan sirtlarinda domuzla basliyorlar kosmaya, pentatlon gibi bir dizi engel geciyorlar, slalom yapiyorlar, ulastiklari yerdeki agacin dibinden avlanmis tavsanlardan birini aliyorlar egilip, agacin etrafinda iki tur atip, tabelanin altindan traktor lastiginin icinden gecip basladiklari yere geri donuyorlar. Yarisanlar buyuk bir ciddiyetle yarisiyor, izliyenler gulmekten catlayarak izliyor. Aksama da muthis bir ziyafet var kasabaliya. Ustelik sanslarina da gul yuzlu bir gunes var gokyuzunde. Iyi eglenceler dileyip ayrilmak dustu bize yanlarindan, bir hayli uzun yolumuz var.

Rotorua’ya yaklasiyor olmamiz gerektigini dusunsek de yumurta kokusu almaya baslayinca anlam veremedik once, sonra hatirladik sulfur kokusunun haslanmis yumurtaya benzedigini, icmelere ziyaret anilarimiz canlaninca.

Yeni Zelanda’nin sicak su kaynaklariyla unlu sehri Rotorua boyle bir yer iste. Sagdan soldan su buhari yukseliyor, gayzerler puskuruyor, kavsaklarda ilica tabelalari ve havada yumurta kokusu. Burdan da durmadan gectik, burayi da sonraya sakliyoruz. Hatta Cin’de ahbab edindigimiz NZ’li bir baska dostumuz da burada yasiyor. Kendisini de ziyaret edecegiz bir dahaki gecisimizde.

Rotorua geride kalirken yol bizi buyuk ve muhtesem bir gole yaklastirdi, Taupo Golu. Kenarinda sevimli mi sevimli bir sehir ile Taupo Golu belli ki ic deniz gururuyla yerlesmis yerine. Golun kiyisinda yuruyus parkurlari, tekne indirmek isteyenler icin rampalar, tekne baglamak icin iskeleler mevcut. “Su suporlari yapilan bir yere geldik galiba, bir saniye inecek var” dedik ama yine de burda da durmayarak kuzey adanin iyice iclerine dogru devam ettik yola.

Daglara geldigimizde artik aksam olmaktaydi, yaklasik 1000 metrelerdeydik. Yollar da yol hani! Hayatimda boyle yol tabelasi gormedim ben. Ilerde donus var diyor tabela sana, 75 yaziyor altinda da. “En cok 75le gir viraja”, demek istedigini dusunuyoruz. Re ise ”Ben o viraja 75le girer miyim ya, deli miyim ben!”, diyor; buyrun siz dusunun virajin virajligini. Yol tabelasindaki viraj isareti viraj degil soru isareti zaten, pek sanatsal. Tabelalari hazirlayan sirket virajlara estetik bir bakis acisi getirmis, yolu yapanlar da resimdekinin aynisini yapmalari gerektigini sanmislar. Velhasil pur dikkat bu virajlari gecip, arkamizda konvoylar olusturup, ek serit acildiginda konvoylari eritip, bizi gecenlerin nasil bu kadar hizli gittiklerine hayret edip, neyse ki bir tane bile kaza gormeden karanlik koyulasana kadar devam ettik. Karanlik iyice koyulasinca da dinlenmek icin gosterilen ceplerden birine girip, “gunduz hava oylesine bulutluyken gece nasil boylesine apacik piril piril yildizli” diye dusunerek uyuduk.

Ertesi gun Aotea kamp alani’na vardigimizda ogle saatine yaklasiyordu vakit, onceki gunku kadar parlak gunesli degildi hava, gunes bir gorunup bir kayboluyordu. Yolda kahvalti icin durduk, McDonalds’ta e-postalarimizi kontrol ettik, sirin mi sirin kasabalardan gectik, sebze marketine ugrayip en ucuzundan bir kova sebze aldik. Kamp alanina varinca, gorevliye ilk sordugumuz sey sicak su olup olmadigiydi. Oldugunu ogrenince park ettik aracimizi-pardon Mercimegi hemen, dusu ilk kapan yarisi kazandi. Re’ye yemek yapmak dustu. Guney ada planini yapmaya calisirken, fotograflari bilgisayara yuklerken, sunu bunu yaparken aksam cok hizli oldu yine. Hava cok bulutlu, yildiz yok bu gece.

As&Re Aotea’dan bildirdi. (6Haziran 2011)