Hindistan’da trenle tanismamiz, Kolkata Varanasi yolculuguyla; 3 yatakli, klimali anlamina gelen 3AC sinif biletlerle gerceklesti. Bu trene turist kotasindan faydalanarak binebilmis oldugumuzu da eklemeliyim. Boyle bir hizmet olmasaydi bekleme listesindeki 110 numarli aday olarak, trene koltuk garantileyerek binebilmemiz mumkun olmayacakti.

Dunyadaki en uzun ve karmasik rayli ulasim aglarindan birine sahip oldugunu dusunursek Hindistan’in, tren bileti alma isinin de bu kadar karmasik olmasina sasmamak gerekir aslinda. Diger bircok konudaki isguzarligimiza benzer sekilde, acentaya gitmeyip kendi gobegimizi kendimiz kesmeye calismamiz saatlerimize malolsa da, gercek bir “Kolkata’da olma tecrubesi”yle yol-su-elektrik olarak bize geri dondu. Ama bu baska bir hikaye, baska bir zaman anlatilacak.

Cebimizde biletimiz sirtimizda cantamiz Istasyona geldigimizde, yerlerde oturan bir suru insanla karsilastik. Slalom yaparak olasi peronumuza ilerledik ve buyuk bir kalabaligin listeler asilmis bir panoya sinav sonucuna bakar gibi baktigini gorduk. Meger yolcularin isimleri panoya asiliyormus bu sekilde. Bekleme listesinde olanlar dahil. Bekleme listesinin amaci rezervasyon iptali gerceklesirse trenin bos gitmesini onlemek. Oyle bir iptal gerceklesmezse de trene binebiliyorsunuz fakat koltuksuz kalmis oluyorsunuz. Bunun yerine Cin’de dogrudan koltuksuz bilet satiyorlardi. Herkesle beraber panoya bakip, en basta da kendi isimlerimizi gorup, yerimizi de herkes bildigine gore olasi ziyaretcilerimizi bekler bir sekilde vagonumuza yollandik.

Hamaboceklerine sempatim sadece iri bir hamamboceginin mufettis gadget gibi bir kahraman oldugu cizgi filmle sinirli. Onda bile hamambocegi degil de karinca olsaydi daha sempatik olurdu herhalde diye dusunmusumdur. Trende gecirecegimiz zaman vagona adimimizi atar atmaz rastladigimiz ilk hamamboceginin canini alarak basladi. Memnuniyetsiz gozlerle birbirimizin yuzune baktik. Bu bakismamiz karsida oturan, sonradan bir sekilde it pro oldugunu ogrendigim abinin gulumsemesiyle karsilik buldu ve biz boylece bu ulkenin heryerinde ortak olan tek seyin Hindistan bayragi olmadigini ogrenmis olduk.

Ikinci darbe vagonda canta koymak uzere ayarlanmis, en alt yatagin alti disinda baska bir yer olmadigini ogrenisimiz oldu. Elimizdeki uzun boylu tombul cantalara bakip, bu gobek bu kapi araligindan nasil gecer-gecer mi hesabi yaptik. Gecmez deyip cantalari ranzalara, ayakucumuza yatirdik (ayakucumuza!). Kontrol altinda tutmak konusunda kaygimiz olmasaydi, ranzalarin birine cantalari yatirip digerine kendimiz yatardik herhalde ama tren yolculugu ile ilgili burada yapilan ilk uyarinin canta hirsizligi yonunde oldugu dusunulurse sarilip uyumaktan baska care yoktu zaten.

Biz cantalari ranzalara yatirmis, yanina nasil kivrilip yatacagimizi dusunurken gelen ranza komsularimizdan biri canta calinmasi konusunda sakayla karisik bazi tavsiyelerde bulundu. “Yatagin altina koyup, asma kilitle kilitleyin” dedi. “Sarilsaniz bile anlamazsiniz nasil gittigini, hey yavrum hey” tadinda yaptigi espriler bizde ciddiye alan kaygili ifadelerle karsilaninca, “bir sorununuz olursa, iste telefonum, arayin ben cozerim” gibi bir yaklasimla serinletmeye calisti su kaynatan durum degerlendirme yetenegimizi. Re en sonunda (belki bu serinlemenin etkisiyle :) ) bu sekilde yataga sigamayacagina kanaat getirip, cantayi tombullastiran birseyleri cantanin karnindan alip, zarzor ranzanin altina iteledi cantasini. O kadar zor sigdi ki calinma ihtimali olamazdi artik. Bana da beynime daha cok kan giderek uyumak dustu. Uyumak derken hafif uyumak demek istiyorum aslinda ya da nobetlese uyumak.

Aksam 8’de hareket eden trenimiz gece yarinsina dogru ranza komsularimiz inecekleri durakta indirip, 6 kislik bolmede bizi 2 kisi yalniz birakinca ikimiz de uyumadik bir sure, aslinda birbirimizden habersiz olarak. Ardindan vagon sorumlusunun carsaf ve battaniyeleri nasil hisimla katladigini izledik (aslinda birbirimizden habersiz izlemisiz yine). Yeni yolcular icin yaptigi hazirligi yeni birer carsaf paketi koyarak bitirdi. Soylemeyi unuttum, her ranzada bir yastik bir battaniye, saman rengi zarfa koyulmus iki carsaf ve bir havlu oluyor her yolcu icin.

Yeni ranza komsularimizin bilmedigim bir duraktan bilmedigim bir saatte trene binip gurultulu bir sekilde yerlesmesiyle yalnizligimiz son buldugunda, kendimizi guvende hissederek uyumayi tembihledik birbirimize. Ben yari uyur yari uyanik, asagidaki Hintli teyzenin horlamasiyla sabahi ettim. Sabah oldugundan emin olup artik Hintli teyzenin kasini-gozunu incelemekten de biktiktan sonra Re’yi uyandirdim. Alt kata gecip oturdum o kalkinca. En azindan pencereden disariyi izleyebiliyor insan asagida otururken. Bugday tarlalari akiyor pencereden; kimisi bicilmemis, bicilenler de bogum bogum baglanmis. Belli ki makineli tarim gelmemis buralara.
Trenin Varanasi’ye varmasi gereken saate yarim saat kala emin olmak icin vagon sorumlusuna sorunca ogreniyoruz 2 saat rotar yaptigini trenin. Koridorda birkac tane daha var malum bocegin cesedinden. Kosup banyo yapmak lazim, ustumuzde yurumemistir di mi!

Ilk tren yolculugumuzu olaysiz atlatmanin yorgunluguyla mutlulugunu bir arada yasiyoruz trenden inerken. Mutluluk uzun surmuyor, “rikshaw” diyerek birisi yanasiyor yanimiza. “oda lazim mi? ucuz oda?”. Sakiz gibi yapisiyor yakamiza. Mutluluk uctu, yorgunluk baki. Adamdan kurtulmaya calisip turist burosuna atiyoruz kendimizi.
Hindistandaki ilk tren yolculugumzun hikayesi budur iste dostlar…

As&Re, Re horlarken bildirdi (13 Nisan 2011, Varanasi).