Merhaba Leylek dostlari. Nasilsiniz? Bizler iyiyiz, guseliz eger merak ederseniz. Evet, haklisiniz, ben de cok sasirdim son gunce tarihinden bu yana ne kadar cok zaman gectigini fark edince. Bir hayli boslamisiz. Ama ne derler bilirsiniz, gec olsun guc olmasin.

Zaman bu kadar gecince neresinden baslayacagimi da bilemedim. Hani yerimizde de duramadik aslinda. Tongariro mu desem, coastal classic yelken yarisi mi, sayisiz yelken maceralari mi yoksa en sevdigimiz 3 arkadasimizin da katilimiyla gerceklestirdigimiz 3500km boydan boya Yeni Zelanda turu mu? Iyisimi son maceradan baslayip yavas yavas geriye gideyim.

Yeni Zelanda’ya geldigimizden beri yuruyuse ne kadar merak sardigimizi biliyorsunuz. Son macera yine bir dag/orman rotasinda o yuzden. Gecen sene 4 gunluk paskalya (yumurta bayrami) tatilinde dunyaca meshur Tongariro Northern Circuit rotasini yapmistik (Mordor’a olan ziyaretimiz desek daha tanidik gelebilir belki). Bu seneki paskalyada ise Central Whirinaki diye bilinen bolgede, cok da bilinmeyen bir rotaya gitmek istedik. Cantalar aksamdan hazirlandi ve cuma sabahi erkenden (demek isterdik ama ancak oglene dogru) koyulduk yola.

Amacimiz bolgeye ulasmak, hemen kusanip 2 saat mesafedeki ilk kamp yerine ulasmakti ama yine keyfimize duskunlugumuzle, uzun yemek molasiyla falan derken geciktik. Yurumek yerine rota baslangicina yakin bir yerde kamp atalim sabah daha uzun yurur kulubede kaliriz diye dusunduk. Bolge yerli turiste bile yabanci bir bolge oldugundan olsa gerek, eldeki notlarla ve yetersiz tabelalarla bir miktar kayboldugumuz dogrudur. Hava da kararinca biraz daha zorlandik. Beklemedigimiz bir anda kamp tabelasi gorunce ozel mulk falan demedik girdik citlerden iceri. Meger ozel kamp yeriymis, avcilarin ve cevre halkinin bildigi. Gelisimizden rahatsiz oldugu belli olan ates basindaki 5-6 kisilik grup bize 5-6 km geride, bir selalenin yani basinda bir yer tarif ettiler. Biz de direksiyonu oraya kirdik. Karanlik ve yagis altinda vardik kampa. Tabi bu arada beklenmedik bir sekilde son 2-3 saattir yagmur atistirdigindan da bahsetmedim degil mi. Islak islak kurduk cadiri ve yagmurdan cosmus selalenin gurul gurul sesinde uyuyarak geceyi noktaladik.

Asil macera daha simdi basliyor. Sabahki mutevazi kahvaltinin ardindan toparlanip baslangica gittik. Cok tatli bir goruntu vardi. Daha otoparkta asik olduk rotaya. Baslar baslamaz da bu cok eski ormanin mistik havasinda kendimizi bir fantazi kitabinin sayfalari arasinda hissetmeye basladik bile.

Patikanin ilk kulubeye kadar olan kismi belli ki bolca kullaniliyor, patikanin bu bolumu gayet rahat ve temizdi. Yolda bir kac asma kopruyu, 2-3 ahsap kopruyu, bir selaleyi, heyelanin yok ettigi dar yamac yollarini geride biraktik.

Iki bucuk saat sonra ilk kamp/korugac yerine ulastigimizda aksam yola cikmadigimiz icin mutlu olduk. Kisa bir mola verip devam ettik.

Gece konaklayacagimiz kulubeye ulasmamiz arabadan ayrilisimizdan sonra yaklasik bes bucuk saatimizi aldi. Daha onceki rotalarimizda hep daha gec saatte vardigimiz icin kulubeye, simdi bize arta kalan zamanla etrafta zaman gecirmekten cok keyif aldik. Bizden once gelen Rotorua’li aile ile bolca sohbet ettik. Cadir kurmuslar, kulubede degil de cadirda kalacaklardi. Biz de acaba kulube bize mi kalacak derken az sonra patikanin diger ucundan 8 kisilik bir universite dagcilik kulubu geldi. Yarim saat sonra da 4 orta yasli kisi daha. Kulubenin butun ranzalari boylece doldu.

Merak ediyorsaniz eger biz Minginui Road End’den geldik bu kulubeye. Ikinci gunumuzde de istikamet Mangamete Hut.

Gencler bir hayli neseliydiler. Anlatacak cok maceralari vardi. Yemek oncesinde de onlarla bolca sohbet ettik. Yemekten sonra da sen sakrak bir oyun oynamaya oturdular hepberaber. Huysuz teyzeler bizimle hic ilgilenmediler. Yaslarina yakismayacak sekilde bolca gurultu yapip, kahkalar esliginde kendi aralarinda oyun oynadilar. Hava kararinca disarida kamp atesi basinda sohbet eden aileye tekrar katildik. Atesin buyulu dansi her zamanki gibi gozlerimizi yakalamisti. Normalde yasak olmasina ragmen bu aile 2 tane minik kopegiyle gelmisti. Kopeklerin kiwi kusu oldurmeme egitimi ve bu rotalara gelmek icin izinleri falan var dediler ama kim bilir. Kopekleri severek, sessizce sohbet ederek atesin olusunu izledik. Hatun kisi yer isimlerini (yer isimleri coklukla Maori sozcukleri ve Maorice yazildigi gibi okunuyor) soyleme kabiliyetimizden cok etkilendi :). Bizi bir baska nehir rotasini beraber yurumeye davet ettiler, eger bir daha yolumuz bu bolgeye duserse mutlaka onlari aramamizi tembihleyerek. Sonra kulubeye donerek gecenin ilk su koyverip yatan cifti olduk. Kulubede oyle odalar falan yok yani. Ranzalar bir yanda, mutfak tezgahi bir yanda, herkesin etrafinda oturdugu masa diger yanda. En ortada da benim zor bela yaktigim soba sicak sicak yaniyor. Biz yatinca mahalle baskisindan olsa gerek herkes teker teker yatmaya basladi. Ilk gunu de boylece tamamladik.

As & Re Merkez Firinaki kulubesinden bildirdi (Central Whirinaki Hut, Mart 26 2016)