Gelecegimizi soyledigimiz saatten 3 saat gec gelerek ilk vardiyamizi kacirmis olmamiza ragmen cok guzel karsilandik Chillawhile’da. Ev sahibi Kelly ve minicik kizi ile tanistik. Bir de tesaduf o ya, Dunedin’den tanidigimiz birinin kardesi ve cocuklari hemen yan evde yasiyormus. Komsu cocuklari olarak da Kelly’nin kizi ile arkadaslik ediyorlarmis. Kelly onlara supriz yaparcasina bizleri tanistirdiginda bizim turk oldugumuza onlar, geldigimiz evde Turk cocuklar olmasina da biz inanamadik. Ustelik bu kasabadaki tek Turk aile onlarmis.

6 kisilik yurt odamiza yerlestik. Herkes woofer bu odada. Aslinda bu hostel wooferlar yardimiyla isliyor. Her yeni gelene bir gorev veriliyor, basliyor o gorevi yapmaya.

wooferlar is basinda...

Chillawhile’da bu isler iki vardiya halinde yapiliyor. Hangisi uyuyorsa sana onu seciyorsun, sabah 10 ya da ogleden sonra 4. Biz ogleden sonra vardiyasini kacirdigimiz icin ertesi gun 2.5 yerine 5 saat calismaya anlastik. Uzun zamandir ense yapiyorduk biraz islerin ucundan tutmak gerekiyor artik.

Kelly ile bir sonraki gun 4’te gorevlerimizi ogrenmek uzere bulusmak konusunda sozlesip esyalarimizi ayarlamak, dus almak, birseyler yemek uzere hostelin kimiltili kalabaligina katildik.

Uzulerek odada sadece ust ranzalar kaldigini soylediler ama ne bilsinler zaten As’in alt ranzada uyuma ihtimali yok, magara gibi. Gece bir Finlandiyali saripipi, 1 taiwanli tombul cocuk ve biri malezyali, iki satir konusmaya yanasmadigi icin digerinin henuz nereli oldugunu ogrenemedigimiz 2 cekik gozlu kiz ile ranzali odamizda cok sesli koro esliginde bir uykuya teslim olduk. Tesaduf o ya, As’in insan irisi alt kat komsusu cok sesli koronun assolistiydi.

As ve Re Chillawhile’de saskin bir aksamda bildirdi. (19 Ag 2011)