Sabah erken saatte ayrildik Christchurch’ten, depremden 3 gun evvel. Eger bir sabah trafigi varsa buyuk sehirlere has, dahil olmak istemiyorduk. Batiya cevirdigimizde yuzumuzu, guney alpleriyle karsilastik alabildigine uzanan. Iste okyanustan gelen yagmur bulutlarini karsilayan muhtesem duvar bu.

Sehirden cikar cikmaz netball ve tenis klubunun bahcesinde kahvaltimizi ettik ve Rakaia Koyagi’na (Rakaia Gorge) dogru devam ettik. Chris’in Christchurh’ten sonra belirttigi ilk nokta burasi. Hatirlarsaniz Chris ile Cin’de Sicrayan Kaplan Koyagi’nda (Tiger Leaping Gorge) tanismistik.
Daha koyaga gelmemistik, karsidaki dagin eteklerinde uzunca bir bulut asili duruyordu, solda genis bir alan gorunce kendimize engel olamadik, durduk.
Bulut karsimizda vadinin ustunde daglarin altinda duruyordu, biz de onu gorebilecegimiz bir yerde durduk.

Bir sure boyle karsilikli durduk; bulutlar, daglar, vadi, nehir, biz ve asagi meradaki inekler hep beraber guneslendik.

Rakaia Nehri denize ulasiyor...

Yeterince guneslendigimize kanaat getirip tekrar yola koyulunca yol bizi Rakaia Nehri’nin ustunden gecirdi, Rakaia Koyagi’ndan.

Ne kadar gur, yatagini tamamen doldurmamis olmasina ragmen ve ne kadar berrak! Kis mis demeyip atlayasi geliyor insanin icine. Bu yatagin bu kadar genis olmasi, herhangi bir mevsimde dolma ihtimali olmasi fikri inanilmaz geliyor insana. Nehri gecen kopruyu yatagin en dar yerine yapmislar ve deli coskun bir akinti akar olmus koprunun ayaklari arasindan. Kopruyu gecer gecmez ise bir DOC kamp alani yapmislar, bir gidip butun sene kalacagin cinsten.

Alplere dogru gidisimizle baslayan, “Scenic route” olarak isaretlenmis yolda ilerleyerek daglar boyunca guneye dogru devam ettik. Yemek yemek icin yine bir rugby-netball tesisinde durduk.

Tam ev yapimi sosislilerimizi mideye indirmis toplaniyorduk ki uzaktan George Harrison amca geldi, orta yasin ustundeki dalmacyali kopegiyle. Merakli kopek heryeri ve herseyi koklaya koklaya etrafta dolandi. Neyse ki coktan mideye indirmistik sosislileri. Hossohbet amca da “ben George Harrison, digeri oldu ama ben hala hayattayim” diyip sirin bir kahkaha atarak tanitti kendini ve sempatimizi kazanmakta zorlanmadi.
Daha bogaz koprusu yapilmamisken gerceklestirdigi istanbul seyahatini, daha kisa pantolonluyken Turkiye’ye gelisini ve devamini hatirlamadigim baska bir suru sey anlatti. Middlemarch’a gidiyoruz deyince, yerini bildigini ama hic gitmedigini soyledi. Stewart Adasi’na da hic gitmemis ama mutlaka gitmeliymisiz.

Bati sahilleri cok muhimmis, zamaninda Maori kabileleri birbirlerini esir edip bati sahillerinde yesim tasi cikarmak icin kole olarak calistiriyorlarmis. Bu tas icin cok savaslar olmus kabileler arasinda. Pek barbar gunler yasamis bu topraklar. George amca’nin Maori kabileleri ile ilgili anlattiklarini dinleyip yavastan musade istedik. Daha cok yolumuz vardi ve gun cok hizli aksama ulasiyordu.

Bir sonraki duragimiz ise genis yesil arazinin ustune renk renk dusen serbest parasutculerin mekani oldu. Hevesle kostuk yanlarina biraz sohbet edelim biraz bilgi alalim diye. Serbest atlayis egitimi alan kalabalik bir grup, kocaman bir hangar ve hem ucagin hem de parasutculerin indigi bir tarla 4 yana uzayan ucsuz bucaksiz hayvan meralarinin arasina konuclanmis. Inen ekip kanatlarini katlarken egitmenleriyle sohbet ettik bolca. Sonra ekip gunun 6. sortisine cikarken arkalarindan el salladik.

Biraz daha koyun, biraz daha dag, biraz daha bulut gectikten sonra dikizimizden ve biraz daha yagmur dustukten sonra camlarimiza Fairlie’ye ulastik. Coktan karanlik cokmustu ortaliga. Sicak bir yemege ve sicak bir dusa hasrettik. Kendimize bir kamp alani bulduk.

Agaclarin ve kabinlerin arasinda sis bulutlari kose kapmaca oynarken sicacik dus dustu sonunda bizim de payimiza.

As & Re sisli bir film setinden bildirdi. (9Haziran 2011)