Yeni Zelanda’daki dorduncu ve yuruyen evimizle ikinci gunumuzde yeni evimizi duzenlemek ve temizlemek icin bir kamp bolgesine gitmeye karar verdik. Kendimizi yollara atmadan evvel merkeze yakin br yerde biraz zaman gecirmek iyi olur diye dusunduk. Sorduk sorusturduk ve sehre 35 km uzaktaki bir plajin adini ogrendik. Burda devreye gps girdi ve elimizle koymus gibi Auckland’in batisindaki, Hint okyanusunun sahillerindeki (Tazman denizi oluyor) Piha’yi bulduk. “Iste artik basladik gezmeye” dedik kendi kendimize.

Mukemmel bir manzara bize eslik ediyordu yolda. Yemyesil cayirlar ve yesilin her tonuna burunmus agaclar arasindan kivrila kivrila giden yolun daha da guzel bir manzaraya cikacagini tahmin etmemistik, Piha tabelasini degil de sola dogru kivrilan yolu secip “dikkat cok guclu dalgalar!” yazan tabeladan sola dogru devam ettigimizde. Erken bir vakitte vardik yemyesil bir vadinin dibindeki ve okyanusun onundeki park alanina.

Yemyesil cimenlerin uzerinde yapilan Turk isi zengin kahvaltimizin ardindan basladik Mercimek’in icini disina dokmeye. Butun kutulari ve icindekileri tek tek yikadik sildik. Yatagin alti iyi dusunulmus, marin kontra malzemeden baza seklinde yapilmis. Kocaman kapakli kutularla organize sekilde kullanilabiliyor. Yerleri silip supurdukten ve bazanin her yerine mis kokulu hijyen getirdikten sonra kendimizi daha iyi hissetmeye basladik.

Biz kendi halimizde temizlik yaparken, hem insanlar hem saatler surekli akiyordu. Artik hava karariyordu, temizligin sadece arka taraftaki yatak ve bazasini kapsayan kismini bitrirdigimizde. Bir baska campervan yanasti parka. Biri Amerikali biri NZ’li cift ile seyahatleri hakkinda biraz soylestik. Bes aylarini bitirmisler ve doneceklermis artik. Faydali bilgiler ve hediye bir NZ seyahat kitabi aldiktan sonra ayrildik onlardan. Onlar kumsalin bir yanina biz diger yanina biraz yuruyuse ciktik.

Mercimek’e dondugumuzde hava kararmisti. Parkta neredeyse hic arac kalmamisti, gunduzki kalabalikla karsilastirildiginda. Burda mi kalsak yoksa bir kamp alanina mi gitsek diye dusunuyorduk, park edip kalma izni yoksa problem cikmamasi icin. Amerikali gezgin kamp alanlarinda kalmayan vanlara kuzey adada ceza kesilebilecegi yonunde bizi uyarmisti. Kendisi 5 ayda bir kere park cezasi yemis, kuzey adada, sehre yakin bir yerde, kamp yasak tablasi oldugunu gore gore park edip vanda uyudugu icin. Yine de killandik, kuzey adada dikkatli olmaya karar verdik.

Bir kamp alani bulalim diye dusunerek araca bindik. Ve iste daha once de ayni hatayi yaptigim ama belli ki ders almadigim birsey tekrar basimiza geldi. On saat suren temizlik saplantimiz bizi bos bir akuyle basbasa birakmisti. Etrafimizdaki son arac ayrilmak uzereydi ve hicligin ortasinda bir parktaydik. Hizli bir hamle ile arkalarindan yetismeye calissam da nafile. Karanlikta yalniz kaliverdik bir anda. Tam o sirada parka gelen baska bir aractan yardim istedik. Yanlarinda aktarma kablosu yokmus. Sakaci bir tonda gece uyumak icin guzel bir yerde oldugumuzu soylediler. Gulduk hep beraber.

Biraz yuruyusten sonra araclarina donduklerinde yanimiza ugrayip ne yapacagimizi sordular. Burada kalacagimizi ve sabah otostop ile sehre gidip aktarma kablosu veya aku diriltici alacagimi soyledigimde gitmeme gerek olmadigini soylediler. Istersek bu aksam, istersek yarin sabah bize aktarma kablosu ile tekrar ugrayabileceklerini, bu aksam ugrarlarsa bir saaten once gidip gelemeyeceklerini de eklediler. Bu nasil bir kibarliktir, bu nasil bir yardimseverliktir, gozlerimiz yasaracak neredeyse. Bu aksam beni yolunun uzerindeki bir dukkana birakmaktan bahsetmiyor, direk kendisi gidip getirecek ihtiyacimizi ve 1 saat gecikmesinin bizim icin sorun teskil edip etmedigini soruyor. Yardimci olmak konusunda aklinda en ufak bir soru isareti yok belli ki. Bizim yardima ihtiyacimiz var ve onlarin bu durumu cozebilecek bir kabiliyeti var. Tamam iste bu kadar, 1-2 saatlerini verecek ve hic tanimadiklari bize yardim edecekler. Muthis yardimseverlik! Ertesi sabah getirmelerinin bizim icin uygun oldugunu soyleyip, cok cok tesekkur edip, neseyle vedalastik.

Bizden baska kimsenin olmadigi parkta, zifiri karanligin icinde, devasa dalgalarin sesini dinleyerek, tavan camimizdan yildizlari seyrederek huzurlu bir gece gecirdik. Olur da park gorevlisi burada kalamayacagimiz soylerse, verecek bir cevabimiz olmasinin rahatligi vardi icimizde. Ne de olsa istesek de gidemiyorduk.
Sonraki sabah saat 9 olmadan geldi kurtaricilarimiz. Gelirken de elleri bos gelmemis ve yanlarinda koca bir kap meyva salatasi getirmisler en lezizinden. Mahcubiyetten nereye saklanacagimizi bilemedik. Judie ve Jessie ile hizli bir sohbete oturduk. Okul, is, seyahatimiz derken bir hayli oyalandilar bizimle birikte. Sonra da onlara mutlaka ulasmamiz icin telefon ve e-postalarini vererek yanimizdan ayrildilar.

Cok guzel bir baslangic oldu. Talihsizligimiz ile guler yuzlu talihimizin nasil bir karma ile birbirini notrledigini mutlulukla seyrettik.

As & Re Mercimek’e alisirken bildirdi. (28-29 Mayis 2011)