19 Mayis aksami sicaktan ve dolasmaktan yorgun dusmus bir halde Butterworth tren garina geri donup 23:00’daki Kuala Lumpur trenine bindik. Yatakli vagonlar tamamen dolu oldugu icin koltuklardan bilet almak zorunda kalmistik. Yolculuk cok uzun degildi zaten, sadece 7 saat.

Malezya saatiyle 6:38’de, yani 7 bucuk saatte Kuala Lumpur Tren Gari’na ulastik, vardigimizi bile anlamadan. Soguktan buzusmus bir sekilde nasil uyuduysak artik istasyona gelip trenin bosaldigini anlamadigimiza gore soyulmaktan ucuz kurtulmus da olabiliriz. Gerci bu bolge icin kimse boylesi bir kaygidan soz etmiyor, Tayland, Malezya gayet guvenli seyahat edilebilecek ulkeler.

Trenden inip de su buhari yuklu sicak hava burnumu tikayinca “ohhh kemiklerimiz isindi” dedim, inanmayacaksiniz. “Ne sogugu, siz tropikal iklimdesiniz” dediginizi duyar gibiyim. Fakat, kisin eksilerdeki sogugunda bile tasarruf eden bir sekilde inatla isinmazken Cin, gunesin isitmaktan cekinmedigi bu ulkelerde klima  kullanimi cilginligi bu cumleleri kurduracak boyutlarda. Suni sonbahar serinliginde yasaniyor hayat tum kapali mekanlarda. O kadar ki biz bu serinlikte midemizi ve ayaklarimizi  usutuyoruz, sirtimiza birsey giyesimiz geliyor. E haliyle disari cikinca memnuniyet duyuyor insan sicaktan yana. Bu da boyle bir kabullenis herhalde…

Kuala Lumpur Tren Istasyonu havalimani izlenimi uyandiriyor insanda, diger tren garlari pek ufak tefek oldugu icin belki de. “Belli ki biz buyuk bir sehre geldik” diyor insan. Hatta bazi havayollarinin ucaga binis bankosu bile mevcut ve hizli trenle havalimanina gitmek mumkun.

Kuala Lumpur’da gunduzu gecirmeyi, sehre soyle bir goz atmayi aksam saatinde de 11 treniyle Singapur’a gitmeyi planlamistik aslinda. Hemen kosup bilet almak istedik fakat aksam 11’deki trende hic yer olmadigi icin sonraki sabah 9’daki trene bilet almak zorunda kaldik. Yuzumuz gozumuzu yikayip, cantalarimizi gardaki emanete birakip Kuala Lumpur sokaklarina atmak uzere kendimizi, metronun yolunu tuttuk. Ama Kuala Lumpur’daki gunumuz baska bir hikaye, baska bir zaman anlatilacak.

Aksam tren garina geri dondugumuzde “bir umuttur yasatan insani” diyerek bilet gisesine bu aksamki Singapur treni icin iade edilmis bilet olup olmadigini sorduk. Boylece yeni birkac vagon eklediklerini, ustelik yatakli vagonda bile yer oldugunu ogrendik. Bir bilet parasi kadar ceza odeyerek, neyse ki sadece 34 Malezya Riali’ydi yani 17 TL gibi bir para, iki yataga cevirdik biletlerimizi. 18 Mayista yola ciktigimiz dusunulecek olursa 2 gundur yoldaydik ve vucudumuzun uzanmaya ihtiyaci oldugu acikti. O gece orada kalmis olsaydik daha fazlasini harcayacaktik zaten. Bazen ceza odeseniz bile hala karda olabiliyorsunuz. Boylece Singapur trenine 20 Mayis aksami binip, onceki planimiza uygun sekilde Singapur’a ulastik ama Malezya singapur sinirini gectikten sonra tabi ki.

Ikinci sinir gecisimizde, artik tecrube kazanmis bir sekilde, “sinir gecisi” diyerek uyandirildigimizda hayrete dusmedik. Once Malezya gumruk memuru dolasti vagonlarda, Malezya’dan cikisimizi yapti. Boylece trenden Malezya’dan cikmis bir sekilde indik ve Singapur’a giris yapmak uzere bankolarin oldugu binaya dogru yuruduk. Bu esnada oyuncu bir polis kopegi vagonlarda hoplaya ziplaya dolasiyor, trenin camlarindan bir gorunup bir kayboluyordu. Insanlarin trende biraktiklari cantalarini almalarina yonelik bitmeyen bir anons vardi. Gumrukte gorevli Singapurlu memurlar, cok milletli bir toplum izlenimi uyandirdi bizde. Biz Hintli’ye benzeyen gorevlinin kuyrugundaydik ve kuyruk ilerlemek bilmiyordu, Cinli’ye benzettigimiz gorevlinin kuyrugu adeta akiyordu. Tabi sonradan Singapur’lu arkadasimizdan ogrenecektik; Singapurlularin cogunlugunu Cin asilli vatandaslarin olusturdugunu, ardindan Malaylarin ve sonra Hintlilerin geldigini, yerlesimde ya da calismada bu dagilima dikkat etmeye calisildigini. Bir cesit devlet politikasi.

Gorevlinin isini agirdan almasiyla (ya da belki de cok didikleyici calisiyor, isini iyi yapiyor diye mi dusunmeliyiz, bilemiyorum) siniri en son gecen iki kisi biz olduk sanirim. Trenimize tekrar binip yaklasik 1 saat yol aldiktan sonra Singapur Tren Gari’na ulastik ve bizi bekleyen Singapur’lu arkadasimizin gulen yuzuyle karsilandik. Onu once bizim rehberimiz sanan, arkadasimiz oldugunu ogrenince yardim isteyen Alman bir cifte yol tarif edip hep beraber otobus duraginin yolunu tuttuk. Boylece Singapur gunleri baslamis oldu. Ama Singapur gunleri de baska bir hikaye baska bir zaman anlatilacak.

As ve Re (21 Mayis 2011)