Planladigimiz gibi sabah 7 kusurde uyandik. Ama kendimize gelip, hazirlanip, sandala binene kadar saat 9’u buldu.

Bugun yuruyus yapmaya gidiyoruz. YZ’ya geldigimizden beri yuruyus yapmadan bir christmas tatili gecirdigimiz olmadi. Bu sene de es gecmeyelim. Mt. Hobson ya da diger adiyla Hikaratama adadaki en yuksek nokta ve en populer yuruyus rotasi. Oraya gitmek uzere kureklere asildik.
Sandali Blair Landing noktasinda bagladik. Biz donene kadar burasi gelgit nedeniyle cok kurursa diye endiselendik -sandali tasimak zorunda kalmak baabinda- fakat pek secenek yok zaten.

Ilk yarim saatte Kaiaraara hut’a vardik.

Ziyaretci defterine adimizi ve ulkemizi yazdik her zamanki gibi.

Ana rota kapali heyelanlar yuzunden.

Alternatif rota olan South Fork track’den cikacagiz, ana rotaya gore biraz daha dolambacli. Once Forest road’u takip ettik ve yarim saat sonra alternatif rotaya saptik.
Aslinda bu rotaninda nehir yatagi kismi tahrip olmus. Ilk 20 dakikalik bolumde etrafa yeni diktikleri turuncu sopalari takip ederek devam ettik nehir taslari boyunca, nehrin bi yakasindan diger yakasina defalarca sicrayarak.

Nehir kismi biraz yorucuydu, uygun ayakkabilar olmayinca. Sonra basladik patikadan tirmanmaya.

Bekledigimizden daha kisa surdu tepedeki kulubeye ulasmamiz. Biz 4-5 saat vermistik, yolun basindaki tabelada 3bck saat diyordu, ama 3 saatte vardik. Manzara muhtesem. Hut bombos. Ziyaretci defterine gore de 6 gundur kimse ugramamis yatili. Bir kiwi cift geldi ve uzun uzun yuruyus ve denizcilik hakkinda sohbet ettik. Ogle yemegi yedik.

Ardindan son 45 dakikalik tirmanma kismina basladik.

Kiwi cift sayisiz merdiven sozu vermisti. Gercekten oyle. Cik cik bitmiyor. Yari yolda 4 kisiyle karsilastik biri 70’lerinde bir teyze. Ayakustu bize “Yillar once bu merdivenler yoktu. Simdi tam 1047 merdiven var” dedi. Biz cok zor olurdu herhalde deyince yapistirdi cevabi, “ben merdiven yokken de cikiyordum” diye.

Yolda ara ara kuslari seyrediyoruz bahanesiyle molalar verdik. Ben her zamanki gibi soyleniyordum,”cok sportif bir adam da degilim neden ama neden surekli yuruyuse gidiyorum yahu” diye. Cevap tepeye vardigimizda kendi kendine geldi her zamanki gibi.

Butun adayi kus bakisi, 360 derece goruyoruz (aslinda 300 derece falan, bir yakadaki calilar cok yukselmis). Daha once defalarca yuruyus yazisi yazdik, fotograflar koyduk. Ama hicbiri gercek duyguyu veremiyor. O icinde bulundugumuz ortami, yasadigimiz ani tarif etmenin ve aktarmanin imkani yok. Her seferinde itiraf ediyorum ben bu islere gore degilim diye ama bu oyle bir sey ki her turlu yetersizligime ve her seferinde tovbe etmeme ragmen kendimizi durduramiyoruz, yerimizde duramiyoruz :). Oturup yuksekten geldigimiz koya bakiyoruz yedigimiz elma esliginde. Rocinante’yi goremiyoruz ama yanimizda demirli duran One Flew Blue adli tekneyi gorebiliyoruz. Oraya geri mi yuruyecegiz?!

Biraz daha manzaranin tadini cikardiktan sonra donuse geciyoruz. Inerken merdivenleri saymaktan alamiyoruz kendimizi, hepsi o teyze yuzunden. Ben 910 As 908 saydi. Heyelanda en asagidaki 100 kadar merdiven de yikilmis gitmis. Suruklenen agac govdeleri ve cali cirpinin arasinda direk ve basamak parcalari ilisiyor gozumuze. En alt basamaga “909 basamaga hazirlanin” yazdik.

Bin merdivenden sonra titreyen bacaklarimiza ragmen donus yolunda daha hizliydik, 3 saat 20 dakikada sandala ulastik ve kaygilandigimiz manzarayla karsilastik. Sanki hic deniz yokmus gibi!!! Korktugumuz gibi sandali ittire kaktira 300 metre, denize kadar surukledik. Tekneye geri ciktigimizda cocuklar gibi mutluyduk. 16 km yol, 650 metre yuksek bir tepe arkamizda bir guzel hatira olarak kalmisti. Serinlemek icin yuzduk, ustune de tatli suyla dus aldik.

Artik aksamin surprizli yemegi Nachos ve tatil ickisi Daiquiri kokteyli ile kendimizi odullendirebilirdik.

As & Re tatli bir yorgunlukla bildirdi.
Aralik 27, 2014 – Kaiarara Bay