Az once fark ettik ki 2 haftadan uzun surmus sessizligimiz. En uzun kopusumuz oldu sanirim. Once biraz tadini cikaralim sonra yazariz dedik, sonra internet altindan daha az bulunur bir fenomene donustu, sonra da olusan heyecanli gelismeler sirasinda zamanin nasil gectigini anlamadik. Neler mi oldu? Iste anlatiyorum…

Once soyle bir konu basliklarini verdikten sonra heyecanli gelismelerin oldugu simdiki zamana atlayayim. Eksikleri ayrintilari atlamadan sonradan tamamlariz diyelim.

Teknecilik islerini layikiyla bitirdikten sonra yine dustuk yollara. Once beyaz kumsali ve muhtesem ormanlariyla en nadide bolgelerden biri olan Nelson bolgesine surduk mercimegimizi. 1-2 gun gunesin tadini cikardiktan sonra adanin batisina yani westland bolgesine gectik. O kadar yagisli ve yemyesil bir bolge ki wetland (islak topraklar) diye de anildigi oluyor, hatta o isimde bir kasaba bile var.

Westland’i guneye dogru takip ederken eski madenlerden, nehir agzi liman sehri Greymouth’tan gectik ve Hokitika’ya geldik. Bu bolgede de sairane ormanlar ile kapli daglar ve aralarina yerlesmis gollerde dolastik. Niyetimiz 3-4 gunluk bir yuruyus rotasini degerlendirmekti ve dogal bir ilica suyunda karli daglara karsi sicak suyun tadini cikarmakti ama havanin duzelmesini beklememize ragmen iyice kotulesmesi sebebiyle vazgecip devam ettik yola. Derler ki dogayla oyun olmaz, dogaya inat da olmaz. Gecis vermiyorsa geri doneceksin, inat edip zorla yapmaya yeltenmeyeceksin.

Eteklerinde yuzbinlerce yillik buzullarla dolu vadileri olan Cook Dagi ve guney alplerinin en yuksek bolgelerine yaklastik. Franz Josef ve Fox Glacierlerinin (buzullarinin) dibine gidip son 50~70 sene icerisinde kuresel isinma sebebiyle bu buzullarin ne kadar gerilediklerine hayretler icerisinde bakakaldik. Korkarim kisin ortasinda Uludag’da telesiyej direklerinin golgesinde cimlerin ustunde piknik yapmaya basladigimizda herkes daha da net anlayacaktir bu dunyaya ne derece zarar verebildigimizi.

Buzullarin ardindan Haast’a kadar devam ettik. Tertemiz bir hava ve bulutsuz gokyuzune sahip bu yerde gece yildizlarin parlakligindan gozlerimiz kamasti.

Sahil kismindan ayrilip iclere daldik, Aspiring dagi Milli Parki’ndan gectik. Yolda karsilastigimiz yuksek selalerde, buz gibi nehirlerde duraraktan Wanaka’ya kadar devam ettik.

Iste bu siralar oldu her ne olduysa. Hayatin sadece agustos bocegi gibi geze toza yurutulemeyecegini bildigimizden arka planda ufak ufak baska planlari da hayata gecirmek icin calismalarimizi surduruyorduk. As Auckland universitesinde yuksegine devam ederken bir arastirma calismasi ayarlamaya calisiyordu, bense butun kara tasitlarina ve hatta teknelere elimi surmus olmama ragmen hic icra edemedigim ucak muhendisligi gorevini yapabilmek icin ari kovanini comakliyordum. Bir anda gelen haberler bizi apar topar Auckland’a, Yeni Zelanda’daki gezimize basladigimiz noktaya geri surukleyiverdi. Kendimize hizla ceki duzen verip yolumuzu buyuk sehre cevirdik. Bunu yapmadan evvel de Dunedin’a ugrayip dostlari gorduk. Cantalari toplayip, mercimegi orda birakip, yine bir canta bir bot kendimizi Auckland’a ucar bulduk.

Iste dostlar; insanoglu kus misali, bir ordasin bir burda. Sali gunu sanki hic yesilin tonlarini gormemisiz gibi 2 saatlik bir ucuz ucus ardindan, sifirdan kendimizi Auckland’in buyuk sehir karmasasinda bulduk. Onumuzdeki 3-4 hafta icinde herseyin dogru gitmesi durumunda ikimiz de baska bir hayalimize daha ulasmis olacagiz. Parmaklari caprazlastirip, butun iyi dilek auranizi bize gonderiniz lutfen.

Su sira uzerine calistigimiz 9. ay ozel videomuzu da heyecanla bekleyiniz.

As & Re Auckland kalabaligi arasindan bildirdi. (12 Ekim 2011)